W naszym przedszkolu odbywają sie warsztaty poetycko - literackie pod nazwą "Sztuka Tworzenia" prowadzone przez panią poetkę Ewę Polińską-Mackiewicz. Na tych warsztatach dzieci uczą sie rozmawiać na różne tematy, wyrażać własne opinie, interpretować wiersze i stawiać pierwsze kroki w ich tworzeniu.

Przedstawiamy niektóre efekty ich twórczości.

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA” : prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

ŻEGNAMY SIĘ…

Słonko świeciło, jak zawsze …

Wiatr powiewał leciutko …

A nam … zrobiło się nagle,

tak jakoś dziwnie smutno …

Jakby ktoś przegnał z przedszkola duszka radości …

Jakby ktoś zaczarował, zasmucić skrzata wesołości …

Wszyscy siedli cicho …

W oczach kręciły się łzy …

A powód?

Był i powód …

Otóż …

Od września ..

My …

… już będziemy gdzieś indziej!

Będziemy już w szkole!

Porzucając na zawsze ukochane przedszkole …

Od września …

Na naszych miejscach …

Usiądą inne dzieci …

I …, jak my …

Będą się tutaj bawić …

I uczyć …

I cieszyć …

Żegnaj Nasze Przedszkole!

Żegnajcie Kochane Panie!

Choć każde z nas stąd odejdzie …

To przecież tu pozostanie …!

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

LUTY

Luty?

Śmieszny luty!

Ludzie noszą lekkie buty …

Cienkie kurtki i czapeczki …

W piwnicach … chrapią saneczki!

Narty i łyżwy po nocach płaczą …

Oj! Chyba zimy już nie zobaczą …?

Słońce przeciąga się na chmurce …

Świeci i grzeje tak, jak w marcu!

Cieszą się, za to, ptaki, drzewa …

I wiatr wiosenne piosenki śpiewa …

A to historia! Niesłychana!

Zima odeszła?! Bez pożegnania?!

- To niemożliwe?! Psikus chyba?! –

pluskając w rzece rozmyśla ryba.

A rzeka, cicho falując, mruczy:

- Marzec zamiesza … i zima wróci!

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

PRZECIEŻ WIESZ .?!

Kwiatki …

Laurki …

Pocałunki …

Przytulenia …

I tyle, tyle słów do powiedzenia …

Od czego zacząć?

Mamusiu Kochana!

Dziś sny pouciekały …

A ja …już od rana …

obmyślam, jak opowiedzieć Tobie

mą ogromną wdzięczność …

Moje przywiązanie …

Ale … przede wszystkim …

To wielkie kochanie ..!

A może nic nie mówić ..?

/ dziś wszyscy będą mówili to samo! /

Więc ..? przytulić się tylko ..?

Och! Już łezki płyną …

- Dlaczego?

- Przecież wiesz!

Mamusiu …

Mami …

Moja Najkochańsza!

Mamo!

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

CO SŁYCHAĆ?

/ wiersz wykorzystujący przewrotne myśli, odwrotność, przekłamania – w celu stworzenia

  tekstu humorystycznego /

          

Dziś w przedszkolu, na śniadanie

podano kwiaty w śmietanie …

Potem, trochę fruwaliśmy …

Trochę na rzęsach staliśmy …

Nasze Panie / jak to Panie! /

zasiały mak na dywanie!

Zrobiło się cicho, miło …

Bo ciszą w uszach dzwoniło!

Zabraliśmy ciszy dzwonki …

Patrzymy ..?

A to biedronki!!

Chodzą po ścianach …

Kung-fu  ćwiczą ...

A w przerwach swoje kropki liczą!

I zapisują to na wietrze,

który wciąż wsysa powietrze!

No bo ten wiatr, to wiatr cyrkowy!

Ach! Jeszcze mamy krowy!

To one dały koncert taki, że

aż ogłuchły przedszkolaki ..!

I co ty na to?

Mnie nie zmylisz! Ja wiem! Dziś Prima Aprilis!

 

 

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

 

GRUDNIOWY WIERSZ

 

Grudzień już!

Więc ludzie będą świętowali!

Będą piekli pierniczki …

Choinki kupowali …

 

Zima zasypie śniegiem świat …

Żeby nas nie wstydziło ..!

I zrobi się biało, czysto …

I … i … bajecznie miło!

Do dzieci przyjedzie z daleka –

Gość niezwykły – Mikołaj Święty!

Po co!

Jakże to, po co?!

Żeby im rozdać prezenty!!

 

W takie dni każdy myśli,

że odtąd wszystko się zmieni …

Że niedobry już będzie dobry …

Że zło – w dobro się zmieni …

Jaś i Małgosia – będą już posłuszni …

Czerwony Kapturek – nie zrobi zawodu mamie …

Kopciuszek nie będzie umęczoną sierotką …

A Pinokio … nigdy już nie skłamie …

Dziewczynka z zapałkami – rozda swe zapałki

by wszystkim ciepło było …

I żeby było światło …, jasność …

By się nie pobłądziło …

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

JAKI JEST CZŁOWIEK …

 

Prowadząca: - Kiedy rozpoczyna się nowy rok, wiele osób postanawia coś zmienić!

                        Zacząć od nowa! Dlaczego?

Franek W.:   - Bo czuje się zły …

Prowadząca: - Czy ludzie, według Was, są źli?

Emma:          - Są źli i są dobrzy …

Prowadząca: - Kto to zły człowiek? Wiem, że ludzie podzielili złych, ze względu na to,

                        jakie zło czynią i ponazywali ich odpowiednio …

Paweł P.:     - Na przykład: zły człowiek, który zabiera rzeczy, które należą

                        do innych – to złodziej …

Franek W.:   - Taki, który płoszy ptaki – to łobuz …

Emma:          - Potwór!

Prowadząca: - Tak! Tak zresztą, jak potworami są mordercy wszystkiego, co żyje …

                        W czasie II wojny światowej mieliśmy obraz potworności człowieka,

                        ludzi – potworów mordujących w ogromnych ilościach innych ludzi …

                        Zapytam : kiedy możemy stwierdzić, że ktoś jest zły? 

                         / cisza /

                        Dam przykład. Robimy eksperyment, doświadczenie. Zamykamy

                        w pomieszczeniu odosobnionym człowieka, zapewniając mu wszystko,

                        co potrzebne do życia. Jest sam. Śpi, je, myje się, czyta, ogląda TV,

                        słucha muzyki. Pisze. Czy możemy o nim powiedzieć, że jest zły, albo dobry?

Dzieci:          - Dobry, zły, dobry …

Prowadząca: - Przyznam, że trudno go w takiej sytuacji ocenić. Co trzeba zrobić,

                         żeby można było dać mu ocenę?

Pola:             - Wypuścić go na podwórko i obserwować …

Prowadząca: - I co dalej? Co obserwować?

Gabrysia:      - Z kim bawi się …

Paweł P.:      - Jak dobrze bawi się – jest dobry.

                        Wtedy, kiedy komuś robi krzywdę – zły …

Prowadząca: - Czyli … Oceniamy człowieka na podstawie ...?

Emma:          - Ze względu na zachowanie …

Pola:             - do innego człowieka …

Prowadząca: - Łatwiej być dobrym czy złym?

Paweł P.:      - Złym. Bo szybciej można coś zrobić.

Emma:          - Łatwiej złym … Bić .., kraść …

Prowadząca : - Dlaczego złodziej kradnie?

Paweł P.:      - Bo podobają mu się jakieś rzeczy.

Prowadząca: - I udaje mu się? Dlaczego?

Paweł P :      - Bo jest sprytny!

Prowadząca: - Jest sprytny, przekonany, że mu się uda …

Paweł P :      - Ale może być tak, że kamery go podglądają …

                        Zjawia się policja …

Sylwia:          - I … więzienie …

Prowadząca: - Więzienie czyli ..?

                        / cisza /

                        Czy więzienie to coś miłego, dobrego? Jak można nazwać je?

                        To na pewno nie jest nagroda!?

Paweł P.:      - To jest kara! Nagroda dla dobrych.

Prowadząca: - To co mówicie, wskazuje na to, że warto być dobrym! A jednak ludziom

                        trudno być dobrymi. Wszyscy mamy jakieś wady. Jakie to wady mamy?

                        Jaki jest człowiek?

Franek C.:    - Samolub …

Emma:          - Samochwała…

Daniel :         - Chwalipięta …

Franek C. :   - Zarozumiały …Zazdrosny …

Marta M.:     - Złośliwy …

Prowadząca: - Co z tym zrobić?

Paweł P.:      - Poprawić się ..! Odrzucić dawne, swoje zwyczaje złe

                         i wprowadzić nowe, dobre.

Emma:          - Walczyć …

Prowadząca: - Żeby być dobrym, trzeba coś wiedzieć na ten temat, mieć wzór

                        do naśladowania. Są takie wzory?

Franek W.:    - Naśladować dobrych …

Emma:          - Miłość jest dobra … Trzeba kochać …

Paweł P.:      - Bóg! On jest miłością, szczęściem, dobrem …

Prowadząca: - Tak! Jest to wzór, ale czy wszyscy ludzie wierzący w Niego są dobrzy?

                         / cisza /

Emma:          - Nie.

Prowadząca: - Sama wiara, rzeczywiście nie zmieni człowieka, musi on jeszcze

                        popatrzeć na siebie i zapytać : jaki ja jestem? Czy jestem dobry?

                        Przypomnijcie, jak to sprawdzić?!

Emma:          - Czy jestem dobry dla innego …

Prowadząca: - Tak. Jeżeli o tym będziemy pamiętać – idziemy dobrą drogą!

                        Dziękuję.

 

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA” : prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

 

 

JESTEM DZIECKIEM WŚRÓD DOROSŁYCH

 

Prowadząca: - Kim jest dziecko?

Emma:          - To mały człowiek …

Prowadząca: - A jest duży człowiek?

Antoś:           - Tak. Dorosły. Dziecko różni się wielkością / od dorosłego /.

Paweł P.:      - I latami.  Wiekiem.

Emma:          - Dorośli więcej wiedzą …

Antoś:           - I są silni.

Franek:        - Więcej mogą …

Antoś:          - To znaczy, mają więcej praw …

Paweł P.:     - Jeszcze różnią się dzieci tym, że się bawią!

Emma:         - Dorośli też bawią się! Komputerami …

Pola:            - Kartami …

Mateusz:      - Samochodami …

Prowadząca: - Czy macie jakieś zastrzeżenia do dorosłych?

Monika:        - Krzyczą!

Franek:         - I każą robić, czego nie chcemy!

Paweł P.:      - Albo jeść, czego nie lubimy …

Piotr:            - Czasem biją …

Antoś:           - Tak! Paskiem … Albo klapsy!

Franek:         - Dają kary …

Gabrysia:      - Np. Kąt.

Sylwia:         - Porywają dzieci … Obce.

Emma:          - Żeby zrobić im krzywdę. Porywają do lasu …

Antoś:           - Czasem zabijają … ze złości … Albo otrują …

                         Okradają dzieci …

Pola:             - Nie dotrzymują słowa. Obiecują … I nie dotrzymują .

Paweł P.:      - Kłamią.

Gabrysia:      - Sami oglądają filmy, a dzieciom każą iść spać?

Antoś:           - Ale my zabieramy latarki do łóżek ..! / śmieją się /

Emma:          - Tak. Też …

Prowadząca: - Jak byście siebie nazwali w tej sytuacji? Jak zachowujecie się?

Franek:         - Jak „oszukniki”!

Prowadząca: - No właśnie! Co byście zarzucili dzieciom! Co niewłaściwego

                        robią dorosłym?

Daniel:          - Mówią brzydkie słowa …

Ania:             - Dokuczają …

Antoś:           - Mogą nie słuchać się …

Franek:         - Leniuchują … Nie chcą coś robić ..

Antoś:           - Oni tak a ja nie …

Prowadząca: - Jak to nazwać?

Emma:          - Przekomarzanie …

Piotr:             - Poza tym psują różne rzeczy …

Gabrysia:      - Uciekają …

Daniel:          - Biją dorosłych …

Prowadząca: - A jak to jest z szacunkiem?

Antoś:          - Dorośli nie szanują dziecka …

Prowadząca: - Mhm … A co, według Was, potrzebne jest dziecku żeby wyrosło

                        na porządnego człowieka i szczęśliwego ..?

Emma:          - Mądrość … Więc trzeba uczyć dziecko ..

Pola:             - Całe życie uczyć się trzeba …

Marysia:       - Rodzice są potrzebni. Opieka …Miłość …

Franek:         - Radość ..

Antoś:           - Zabawki …

Marysia:       - Zabawa ..

Antoś:          - Pieniądze ..

Emma:         - I szacunek .. Ale, jak zasłużą, grzeczne …

Prowadząca: - A dla niegrzecznych, co? Kary? Jakie?

Gabrysia:      - Nie oglądać bajek …

Franek:         - Szlaban na komputer. Lody …

Szymek:         - Słodycze …

Franek:         - I telewizję …

Pola:             - Na zabawę …

Mateusz:       - Na to, co lubią!

Paweł P.:      - A nie – to klaps, lanie i w kącie!

Prowadząca: - O! Nie wiem, czy Rodzice mieliby takie pomysły?! Słuchając Waszych

                        wypowiedzi, mam poczucie, że macie wymagania w stosunku do Rodziców,

                        ale i do siebie …                  

                        Dość dużo tu pojawiło się krytyki w stosunku do dorosłych … Może słusznej?

                        Ale muszę Wam powiedzieć, że dorośli też czasem są biedni, słabi. Zwłaszcza

                        kiedy spotykają ich jakieś trudności życiowe.

                        Praca, dom, dzieci … To duże zadania! Zdarza się, że nie mogą podołać.

                        Zdarzają się też przeciwności losu, nieszczęścia … Tracą pracę, dom …

                        Czy Was też w takiej sytuacji mogą stracić? Czy opuścilibyście Ich,

                        dla poprawienia swojej sytuacji, gdyby była okazja / np. ktoś zaopiekuje się;

                        zamożny. Da Wam wszystko /?

Dzieci:          - Niee!

Prowadząca: - Dlaczego?

Antoś:           - Bo kochamy Ich!

Marysia:       - Bo żal Ich!

Emma:          - Ja bym oddała swoje pieniądze.

Prowadząca: - Co byście Im powiedzieli w tak trudnej sytuacji?

Antoś:           - Pocieszałbym. Dał pieniądze. Pożyczył …

Franek:         - Nie martwcie się! Zamieszkamy gdzie indziej..

Piotr:             - Zrobimy coś razem.

Antoś:           - Pomożemy Wam …

Szymek:        - Czujemy do Was miłość!

Antoś:           - A miłość sprawia cuda …

Prowadząca  - Cóż?! Jesteście wspaniali! Choć niewielcy wzrostem, to ogromni sercem,

                         wrażliwością. Cieszę się, że znam Was! Na pewno będziecie

                         porządnymi ludźmi i mądrymi rodzicami … Dziękuję.

 

 

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA” : prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

 

JESIENNE OPOWIADANIE

 

     Przyszła jesień … Pojawił się chłodniejszy wiatr … Często padał deszczyk …

Słońce świeciło coraz słabiej, a w powietrzu dymiły mgły.

     Na brzegu lasu rósł dąb. Duży, gruby, wielki, stary …

Jego liście, tak jak liście na innych drzewach o tej porze, były kolorowe … Tylko jeden

listek był wciąż zielony! Był zielony, bo urodził się później niż jego bracia!

     - Jesteś inny od nas! – mówiły z nieprzyjemnym tonem w głosie inne liście – my jesteśmy

ładne i jesteśmy mądrzejsze od ciebie!

     Listek czuł się samotny.

     - Trudno! – myślał. – Nie chcą ze mną rozmawiać … Będę sobie rozmyślał i patrzył

na świat. Patrzył więc, oglądał wszystko wokół, podglądał i … rozmyślał.

     Widział i słyszał, jak liście rozmawiają ze sobą, a potem spadają na ziemię i leżąc tam

obok siebie szeptem szeleszcząc usypiają, a potem … umierają…

     Widział, jak na kasztanowcach zielone, kolczaste, kłujące kulki pękają i jak wyskakują

z nich brązowe, lśniące, twarde kasztany…

     Na jego dębie rosły żołędzie, które zeskakiwały co chwilę na ziemię, w swoich

chropowatych czapeczkach z ogonkami … Widział, jak szyszki otwierają się

i wysypują nasionka … Jak klonowe noski wirują w powietrzu, niczym bąki …

I jarzębinę, która coraz bardziej czerwieniła się … Widział też odlatujące do ciepłych 

krajów ptaki … Widział wiewiórki zbierające na zimę orzechy i szyszki …

Myszy, szczurki, chomiki zanoszące do norek ziarenka – ich zapasy na zimę …

Widział, jak niedźwiedzie, susły, borsuki i jeże szykują się do zimowego snu…

I pracowite mrówki, i pszczoły gotowe już odpoczywać, choć pszczoły straszliwie

brzęczały zdenerwowane:

- Znowu ludzie zabrali nam miód!

     Pod kasztanowcami i dębami pojawiały się dziki. Jadły swoje przysmaki …

Kiedyś pojawiły się dzieci i zabrały ze sobą kasztany , żołędzie, jarzębinę, szyszki

A nawet noski klonowe …

- Po co to ludziom! Do czego im to potrzebne? – zastanawiał się listek,

ale nie otrzymał odpowiedzi.

     Widział też listek ludzi …

Zrywali z drzew owoce, wykopywali z ziemi ziemniaki, pory, cebulę, marchew,

pietruszkę, buraki, selery … Ścinali głowy kapuściane … Zbierali w lesie grzyby …

I wszystko to zanosili do domów …

- Co oni z tym zrobią? – zastanawiał się listek, przecież nie są w stanie tego zjeść!?

     Tymczasem czas płynął … Słonko pomalowało go na wszystkie kolory jesieni …

Wisiał sam … Rozglądał się z obawą …: - Co to będzie?

     Pewnego dnia w lesie pojawiły się dzieci: Paweł, Marta, Szymon, Pola, Mateusz,

Natalia, Emma.

- Muszę doskoczyć do tego listka! – powiedział Paweł.

- Ładny! – powiedziała Marta.

- Piękny! – krzyknął Szymon.

- Zaniesiemy go do domu – zaproponowała Natalia.

- I zasuszymy w książce – dopowiedziała Pola.

     Tak też się stało …

Po drodze widział listek to, co oglądał z daleka … Wszystko wyglądało nieco inaczej …

Zobaczył co ludzie zrobili ze zbiorami:

W worach stały ziemniaki, w skrzyniach owoce i warzywa. W słojach na półkach piwnic

stały kompoty, konfitury, miód. Suszyły się grzyby, cebula i czosnek … A i orzechy!

W beczkach kisiła się kapusta i ogórki … To były zapasy ludzi na zimę …

     W pokojach dzieci, na parapetach stały zwierzątka i ludziki z kasztanów, żołędzi

i szyszek. Wisiały korale z jarzębiny.

- Ach! To tak! Teraz już wiem! Na wszystkie pytania można znaleźć odpowiedź –

pomyślał listek. – Piękny jest świat! Aż żal odchodzić – ze wzruszeniem powiedział

listek.

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA” : prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

PO CO KOMUŚ CZYTANIE?

Prowadząca: - Witam Was na najwyższym poziomie edukacyjnym, najwyższym poziomie

                        nauki przedszkolnej. Teraz to już rzecz poważna, odpowiedzialna

                        i … niełatwa! Powiedzcie: Czego będziecie się uczyć w tym roku?

Jola:             - Czytania i pisania …

Prowadząca: - Zadam zaczepne, nie pasujące być może do mnie pytanie / osoby lubiącej

                        czytać / - po co komuś czytanie? Po co uczyć się czytania?

Paweł P.:       - Ponieważ, kiedy wszystkie programy telewizyjne przestaną działać – to wtedy

                        będziemy mogli sobie poczytać!

Prowadząca: - Rozumiem, że Paweł nie będzie czytał, dokąd telewizja będzie działała?

Paweł P.:       - Tak …

Antek:           - Czytanie jest bardzo ważne, bo z książek możemy się wiele nauczyć.

Prowadząca: - Antoś wymienił książkę, jako źródło wiedzy – i to prawda, choć niektórzy

                        niektórzy dowiadują się rzeczy ich interesujących tylko z gazet / wiadomości,

                        informacje /. Jestem jednak zdania, że książka jest potęgą. Choć są książki

                        niezbyt dobre, mądre. Ale tego nauczycie się czytając je …

Pola:             - Czytanie przyda się w szkole.

Prowadząca: - Tak. Wszystkiego czego będziecie się uczyć – zawarte jest

                        w książkach – podręcznikach. Książkach do nauki …

Oliwia:         - Czyta się, żeby być mądrym.

Prowadząca: - Kto to jest mądry człowiek?

Paweł P.:      - Ten właśnie, który dużo wie?

Prowadząca: - Skąd wie?

Paweł P.:      - Z książek!

Prowadząca: - A co u Was jest na pierwszym miejscu – telewizja czy książka?

Piotr:            - U mnie książka!

Antoś, Emma/

Franek W./

Nikodem/

Natalia, Pola/

Marta M./

Filip, Daniel/

Mateusz/     : - U nas też!

Prowadząca: - Każda książka uczy czegoś innego, inny rodzaj mądrości tłoczy nam

                        do głowy … Jakie znacie książki?

Paweł P.:      - Legendy …

Franek W.:    - Mity …

Pola, Daniel: - O zwierzętach.

Antoś:           - O prehistorii …

Franek W.:    - Baśnie …

Natalia:         - Książki do uczenia się …

Franek W.:    - Encyklopedie przyrody …

Prowadząca: - Zatrzymajmy się na chwilę przy encyklopedii, bo to Wasza książka.

                        Encyklopedia wyjaśnia różne słowa, pojęcia … Ułożone są one alfabetycznie

                        / A, B ,C, D, … /. Zapytam. Gdy mamy np. trudne słowo – agnostycyzm – to

                        pod jaką literą alfabetu będziecie szukać wyjaśnienia?

Franek W.:    - Pod A!

Prowadząca: - Inna sytuacja! Trudne, niezrozumiałe słowo w obcym języku?

                        Gdzie je odnajdziemy?

Jola:              - W słowniku!

Prowadząca: - Ludzie mają różne pasje, potrzeby … Kupują zgodnie z tym odpowiednie

                        książki. Np. Mama zastanawia się: - kiedyś robiłam sałatkę, która Wam

                        smakowała, ale nie pamiętam jej składu … Muszę zajrzeć …

                        Dokąd mama zajrzy?

Szymon:        - Do książki kucharskiej! Są książki o komputerach.

Damian:        - O mapach …

Prowadząca: - Jak nazywa się książka, gdzie są mapy?

Pola:             - Atlas!

Prowadząca: - A Wasze najbardziej ulubione książki?

Franek W.:    - Bajki …

Prowadząca: - Często słyszę takie zdanie: - Ech! Bajki mi opowiadasz! Co to znaczy?

Emma:          - Że to jest nieprawdziwe …

Prowadząca: - To znaczy, że bajki są nieprawdziwe?

Dzieci:          - Prawdziwe!

Prowadząca: - Też bym chciała, żeby były prawdziwe! Ale nie to jest ważne.

                        Choć są fantazją, to jednak bardzo ważne prawdy o życiu ludzi,

                        ich zachowaniach przenoszą! I uczą! Zastanówcie się!

                        Czego nauczyła Was „Czerwony Kapturek”?

Szymon:        -Nie rozmawiać z obcymi …

Pola:             - Uważać w lesie, bo można spotkać wilka …

Prowadząca: - Tak! Wilk jest uosobieniem zła i człowiek musi o tym pamiętać,

                        Że zło czyha wszędzie!

Franek W.:    - Nie słuchać obcych …

Pola:             - Być dobrym …

Damian:        - Nie być złym …

Paweł P.:      - Trzeba pomagać chorym …

Franek W.:    - Być odpowiedzialnym za babcię i bliskich.

Prowadząca: - Pięknie! Teraz zastanówmy się, czy pisanie książek to łatwa sprawa?

Pola, Jola:     - Nie. Trudna!

Franek:         - Trzeba ćwiczyć pisanie!

Prowadząca: - Pisanie ręką czy głową?

Franek W.:    - Pisanie głową!

Paweł P.:      - Trzeba patrzeć … Obserwować.

Franek W.:    - Trzeba być mądrym.

Prowadząca: - W przyszłym miesiącu będziemy pisać o jesieni.

                        Jak się do tego przygotujecie?

Pola:             - Będziemy patrzeć co w lesie …

Paweł P.:      - Co na kasztanowcach …

Franek C.:     - Jak jabłka lecą z drzew …

Filip:             - I kasztany …

Franek W.:    - Morze …

Daniel:          - Jezioro …

Piotr:             - Drzewa i kwiaty …

Natalia:         - Grzyby …

Oliwia:          - Szyszki …

Jola:             - Żołędzie …

Marta M.:     - Ptaki …

Sylwia:          - Liście …

Pola:             - Całą jesień …

Prowadząca: - Obserwujcie, co dzieje się na niebie, w powietrzu i na ziemi ..?

                        Co robią zwierzęta ..? Co ludzie ..? I … Zbierajcie niecodzienne,

                        ciekawe słowa … Przydadzą się na pewno! Dziękuję!

 

Warsztat Wyobraźni „SZTUKA TWORZENIA”: prowadzenie – Ewa Polińska-Mackiewicz

CZAS

Prowadząca: - Dziś porozmawiamy o … czasie!

                        Czym jest? Co o nim mówią ludzie? Jak o nim mówią ludzie?

Paweł P.:      - Czas, to coś takiego co mija … Nieraz można go cofnąć …

                        On jest w naszej wyobraźni … Nie widać go …

Emma:         - W wyobraźni jest klepsydra czasu, którą ciągle odwracamy.

Prowadząca: - Paweł powiedział, że czas można cofnąć! To mnie zdziwiło

                        i zainteresowało! Jak można czas cofnąć?

Franek:         - Cofnąć można tylko na zegarku!

Emma:          - Albo przestawić!

Paweł P.:      - Cofnąć można do przeszłości i przybliżyć do przyszłości!

Ania:            - Mama mówi: czas już iść do przedszkola! Czas do łóżka!

Emma, Pola: - Czas na obiad, na kolację ..

Prowadząca: - Tu chyba ludzie ten czas jakoś podzielili?

Pola:             - Tak. Że trzeba coś w tym czasie robić. W tym spać. W tym jeść.

Prowadząca: - A więc umowa!? Wy jecie obiad o 13.30, ja o 17.00. Inni jeszcze inaczej.

                        Paweł powiedział, że czas mija … Jakby płynął.

                        Po czym poznajemy jego ruch. Przemijanie …?

Natalia:         - Po pogodzie … Po porach roku …

Emma:          - Po tym, jak ludzie się starzeją …

Prowadząca: - Jak wygląda czas ludzi? Czas dany im?

Pola:             - Jest czas rodzenia się …

Paweł P.:      - Potem – czas rosnąć …

Damian:       - Czas żyć …

Nikodem:     - Czas umierać …

Prowadząca: - Jeszcze inaczej można podzielić czas. Podpowiem Wam.

                        „Kiedy byłam małą dziewczynką było cudownie. Mamusia była młodą,

                        śliczną kobietą a Tatuś młodym, przystojnym mężczyzną”.

Franek:         - To czas młodości!

Prowadząca: - A w moim przypadku, to czas?

Emma:          - Dawniejszy …

Pola:             - Przeszłości …

Prowadząca: - Co trzymamy w czasie przeszłym, co tam mieszka?

                                             / cisza /

                        Kontynuuję moje opowiadanie: - „Bardzo lubię ten czas, czas dzieciństwa …

                        Było inaczej niż teraz. Często siadam, myślę i boję się,

                        że coś zapomniałam …”

                        Jak nazwiecie te moje myśli? Sposób myślenia?

Oliwia:          - Przypominanie …

Franek C.:     - Wspomnienia …

Prowadząca: - Czyli w czasie przeszłym mieszkają nasze ..?

Emma:          - Wspomnienia …

Prowadząca: - Ten czas znamy, choć wiele z niego zapominamy, wraz z jego upływem …

                        To jest czas przeszły … Jeśli jest czas przeszły, to pewnie jest i czas ..?

Paweł P.:       - Przyszły … Przyszłość …

Pola:             - Tego czasu nie znamy! To jest to, co się stanie …

Prowadząca: - Ale bardzo dużo uwagi i siły poświęcamy właśnie jemu.

                        Co w nim takiego szczególnego mieszka?

                                        / cisza /

                        Zwykle o tym czasie mówimy: - „kiedy przyjdzie ten dzień, ten rok,

                        te wakacje – to ja zrobię tak, albo będę taką a taką osobą,

                        będę miała to i to …” Jak nazwiecie takie myśli?

Franek:         - Marzenia.

Prowadząca: - Marzenia! One nas trzymają przy życiu. Są sensem naszego życia.

                        Jest tak sobie ale będzie wspaniale! Jest dobrze, ale będzie jeszcze lepiej!

                        Czy między czasem przeszłym a przyszłym jest coś jeszcze?

Pola:             - Teraźniejszość.

Prowadząca: - Długo trwa teraźniejszość? Czas teraźniejszy?

Pola:             - Krótko.

Prowadząca: - Tak! Bardzo krótko! Kiedy do Was mówię te słowa,

                        to kiedy je wypowiadam – już uciekają w przeszłość!

                        Tak, jakby teraźniejszość istniała tylko w momencie wymawiania!

                        Czy można zatrzymać czas?

Dzieci:          - Nie!

Prowadząca: - Logicznie rozumując – nie! Ale filozofowie / lubiący mądrość /

                        wymyślili, że można. Jak? Pokazać Wam?

Dzieci:          - Taak!

Prowadząca: - Poproszę Franka, żeby mi odpowiedział na pytanie, ale zanim je zadam,

                        poproszę także, żeby nie odpowiadał natychmiast.

                        - Franku! Czy ty mnie trochę lubisz?

                                      / cisza /

                        W jakim czasie wisi to moje pytanie?

Franek:         - W środkowym. Teraźniejszym.

Prowadząca: - A kiedy odejdzie w czas przeszły?

Paweł P.:      - Może jutro?

Prowadząca: - To tylko będzie zależało od Franka! Kiedy Franku?

Franek:         - Kiedy odpowiem!

Prowadząca: - Pięknie myślisz Franku!

                        A który czas, według Was, jest dla ludzi najważniejszy!

Franek, Pola: - Przyszły. Ten, który zależy od naszej wyobraźni.

Prowadząca: - Od naszej wyobraźni, pomysłów ale też … Wyobraźcie sobie,

                        że mówię: napiszę świetną książkę! Świetną! Mam pomysł.

                        Ale tymczasem wspominam sobie, jak to byłam małą dziewczynką.

Emma:          - Trzeba chcieć i coś robić!

Prowadząca: - Tak! Marzenia, pomysły, plany plus praca, nauka! I mamy co chcemy!

                        Życzę Wam realizacji wszystkich Waszych / realnych / marzeń!